Վիպակն ինքնակենսագրական է, պատմության կենտրոնում Սփոլդինգ եղբայրներն են` Դագլասը և Թոմը։ Հեղինակն ինքը Դագլասի նախատիպն է։ Իրադարձությունները ծավալվում են 1928 թ. ամռանը երևակայական քաղաք Գրին Թաունում երկու եղբայրների, նրանց ընտանիքի, հարևանների և ընկերների հետ։ 

«Խատուտիկի գինի։ Այդ բառերը ամռան համն էին լեզվիդ։ Այդ գինու միջով նայիր ձմեռնաշունչ օրվան և ձյունը կհալվի՝ երևան բերելով խոտը, սաղարթն ու ծաղկունքը բյուրավոր թիթեռների պես կդողդողան  քամուց»։ Ռեյ․ Բրեդբըրի

        

Ի՞նչ կլինի, երբ ձմռան օրով ամառ հոսի երակներովդ, ի՞նչ կլինի, երբ երեսուն տարեկանում երջանիկ պատանեկությունդ կրկին անցնի քո միջով, արթնացնի բջիջներդ։ Տասներկու տարեկան - վերադարձ է այնտեղ, որտեղից սկսում ես իրոք ճանաչել կյանքը, հայտնագործել այն։ Հայտնագործել հանկարծ՝ «Ես ողջ եմ» և «ապրում եմ աշխարհում ամեն ինչ զննելու, շոշափելու համար…», հայտանաբերում ես սերը, վախերը, մահը, հանկարծ նաև հասկանում, որ դու էլ մահկանացու ես, ու կյանքը դրանից ավելի քաղցր է դառնում։

Բեմադրությունը` Դավիթ Հակոբյանի

Բեմանկարչությունը` Դավիթ Մինասյանի

Երաժշտական ձևավորումը` Արմեն Շահինյանի և Սամ Սարյանի

Զգեստների նկարչությունը` Թամարա Բարոյանի

Թարգմանիչ՝ Վահե Գևորգյան

Մոր մահվան կապակցությամբ Էնցո Ռիգին վերադառնում է Նեապոլ՝ իր երկու եղբայրների՝ Ստեֆանոյի և Չիկոյի մոտ: Մայրը կտակ էր թողել և պայման դրել, որ երեք եղբայրները ժառանգությունն ամբողջությամբ կստանան միայն միասին ապրելու դեպքում: Սակայն հանգուցյալ մայրիկը հաշվի չէր առել իր զավակների տարբեր խառնվածքները: Էնցոն զբոսաշրջային նավերի վրա նվագող միջակ երաժիշտ է՝ խաղամոլ ու անպատասխանատու: Ստեֆանոն արժութային շուկայի գործակալ է՝ միշտ ընկճված, անձնական կյանքում էլ՝ անհաջողակ... Հենց նա էր վերջին տարիներին խնամում և՛ անկողնային հիվանդ մայրիկին, և՛ Չիկոյին, որն իր սեփական՝ խաղերի իրականության մեջ է ապրում, և մշտական խնամքի կարիք ունի: Ինչևէ, մայրիկի կամքը պետք է կատարվի, ու սկսվում է երեք եղբայրների՝ կասկածելի հեռանկար ունեցող, հարկադրական համատեղ կյանքը...

Բեմանկարիչ՝ Վիկտորիա Ռիեդո-Հովհաննիսյան

Երաժշտությունը՝ «Հող»

Երգչախմբի խմբավար՝ Լիլիթ Եդիգարյան

Զգեստները՝ Թամարա Բարոյանի

Ներկայացման հիմքում Սոս Սարգսյանի «Լակոտը» վիպակն է: Սա մեծ սիրո մասին իրական պատմություն է, որի հերոսները մատնության և ստալինյան ռեժիմի զոհ են դառնում: «Գրականության մեջ մեծ սիրո մասին շատ օրինակներ կան, որոնք ողբերգական վախճան են ունենում: Սա և՛ ողբերգական է, և՛ զավեշտալի... և՛ լուծում չկա...»։ Սա նաև անհատի ինքնակայացման դժվարին ուղու, բարոյական կերպարի կայացման պատմություն է: